Η εισήγηση που εγκρίθηκε από τη Γ.Σ.

 

Εισήγηση του Δ.Σ. στη Γ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων Συμβολαιογράφων Ν. Θεσσαλονίκης και Κεντρικής & Δυτικής Μακεδονίας

10/10/2021

Συνάδελφοι,

Είμαστε εδώ, δύο σχεδόν χρόνια, όπου ζήσαμε πρωτόγνωρες για την εποχή μας καταστάσεις. Μετά από αλλεπάλληλα περιοριστικά μέτρα, απομόνωση, κοινωνικό αποκλεισμό. Είμαστε εδώ γιατί ανατριχιάζαμε στις ειδήσεις για τους νεκρούς στο Μπέργκαμο, γιατί συνεχίζουμε να ανατριχιάζουμε στο άκουσμα των νεκρών που μετράμε στη χώρα μας καθημερινά και αγανακτούμε με το σμπαραλιασμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Είμαστε εδώ γιατί δεν ανεχόμαστε στον 21^ο αιώνα να δουλεύουμε ήλιο με ήλιο. Είμαστε εδώ γιατί μας προβληματίζει το ότι περνάει η πρώτη εβδομάδα και ο μισθός μας γίνεται άφαντος, γιατί μας αγανακτεί η απελπισία που νιώθουμε όταν έρθει η ώρα να πάμε στο super market ή στο βενζινάδικο και ο τρόμος όταν ανοίγουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ. Είμαστε εδώ γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να αποκλείονται τα παιδιά μας από τους παιδικούς σταθμούς, από το δικαίωμά τους στη γνώση και τη μόρφωση.

Και είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε καλά ή αν δεν το γνωρίζουμε το διαισθανόμαστε, το καταλαβαίνουμε ως ένα βαθμό, ότι καθημερινά καλούμαστε κάτι να θυσιάζουμε, το μισθό μας, τη σύνταξή μας, τον ελεύθερο χρόνο μας, τα δικαιώματά μας, το βιος μας, την υγεία και τη ζωή μας εν τέλει. Και αγανακτούμε γιατί ενώ εμείς θυσιάζουμε, θυσιάζουμε, θυσιάζουμε… κάποιοι άλλοι θησαυρίζουν, θυσαυρίζουν, θυσαυρίζουν… Και ξέρουμε πολύ καλά ότι μόνο για μας δεν έχει, μόνο για το λαό δεν φτάνουν τα λεφτά.

Πριν δύο μέρες, το έφερε η συγκυρία στη Βουλή να επικυρώνεται ένα συμβόλαιο της κυβέρνησης με τους Γάλλους και σε λίγες μέρες ένα ακόμα με τους Αμερικάνους, σύμφωνα με τα οποία θα πληρώσουμε 13 δις ευρώ για φρεγάτες, αεροπλάνα και όπλα. Για ΜΕΘ φωνάζαμε – μας κορόιδευαν, για λεωφορεία και συρμούς δεν είχαν, για σχολεία το ίδιο – τα παιδιά 25 και 27 σε μία αίθουσα, για πυροσβεστικά δεν είχαν. Που βρήκαν 13 δις για όπλα;

Για αυτό είμαστε εδώ, γιατί καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι σύγχρονο να δουλεύουμε τις Κυριακές, να κάνουμε υπερωρίες και να μην τις πληρωνόμαστε, να δουλεύουμε δύο ώρες το πρωί και δύο το απόγευμα για τρεις κι εξήντα, να μην μπορούμε να ζούμε.

Ξέρουμε επίσης ότι εμείς οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση ο καθένας μόνος του. Ότι πρέπει να συντονιστούμε για να δυναμώσει ο αγώνας μας. Όλοι μαζί. Εργαζόμενοι του κλάδου με άλλους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Μόνιμοι και συμβασιούχοι. Αυτή η ενότητα είναι που συμφέρει τους εργαζόμενους. Ενάντια στους εργοδότες, είτε είναι οι επιχειρηματίες είτε το κράτος τους. Ενάντια στις κυβερνήσεις τους, τους συμμάχους τους, την ΕΕ από την οποία εκπορεύονται όλα τα αντεργατικά μέτρα.

Συνάδελφοι,

Τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι δεχόμαστε μια ανελέητη επίθεση στα όποια δικαιώματα μας έχουν απομείνει. Η κυβέρνηση αξιοποίησε στο μέγιστο βαθμό τα περιοριστικά μέτρα που επέβαλε για την αντιμετώπιση της πανδημίας και οργίασε κυριολεκτικά:

·       Ψήφισαν το νόμο Χατζηδάκη, ενισχύοντας τον Νόμο Αχτσιόγλου για τον οποίο θα πω ιδιαίτερα κάποια πράγματα παρακάτω

·      Ψήφισαν το νόμο για την 3βάθμια εκπαίδευση, την ελάχιστη βάση εισαγωγής και την Τράπεζα Θεμάτων

·       Ψήφισαν, εν μέσω πανδημίας και με τα σχολεία κλειστά, το νόμο για την αύξηση των μαθητών ανά τάξη από τους 25 στους 27

·       Ψήφισαν το νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων

·       Ετοιμάζονται να ψηφίσουν ένα νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο με το οποίο τζογάρεται η επικουρική ασφάλιση των εργαζομένων και νομοσχέδιο για το «ΝΕΟ ΕΣΥ» που θα που θα το χαρακτηρίζει η γενικευμένη εμπορευματοποίηση, η ιδιωτικοποίηση και η επιχειρηματική δράση στην Υγεία.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, τα συσσωρευμένα χρέη σε Τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία, έρχονται να σφίξουν κι άλλο τη θηλιά στο λαιμό το δικό μας και των οικογενειών μας.

Αυτό είναι το φόντο μέσα στο οποίο διεξάγεται η σημερινή συνέλευση. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε και δεν χρειάζεται περισσότερες αναλύσεις και περιγραφές.

Χρειάζεται όμως να πούμε δυο λόγια για την κατάσταση στον κλάδο μας, ο οποίος είναι κλάδος που βρίσκουν εφαρμογή όλοι οι νόμοι και αυτοί που έχουν ψηφιστεί στην κρίση του 2008 και αυτοί που ψηφίστηκαν στην ανάπτυξη του 2021.

Η όποια ανάκαμψη του κεφαλαίου εκφράζεται στον κλάδο μας με αύξηση του όγκου δουλειάς και εντατικοποίηση. Επενδύσεις στον τουρισμό, σε μεγάλα έργα που εξυπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο, μικρή ανάκαμψη της οικοδομικής δραστηριότητας, επενδύσεις σε τομείς όπως η πληροφορική και οι νέες τεχνολογίες και δημιουργία μεγάλων εταιρειών στην περιοχή μας, διάδοση και ευρεία χρήση των βραχυχρόνιων μισθώσεων τύπου Airbnb, απελευθέρωση των πλειστηριασμών και μπούκωμα με επιδοτήσεις στο Τραπεζικό κεφάλαιο για να ξαναχορηγήσουν δάνεια. Όλα αυτά μετατρέπουν τα συμβολαιογραφεία σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Η απελευθέρωση του επαγγέλματος, που δεν έχει φύγει από το κάδρο, φρενάρεται από την εξαγορά των συμβολαιογράφων και την μετατροπή τους σε άμισθους υπαλλήλους του κράτους, ώστε να μπορούν να ελέγχουν την πληθώρα των εισπρακτικών νόμων όπως ο νόμος για τα αυθαίρετα, το ΕΝΦΙΑ, το ΤΑΠ, να σφίγγουν τον έλεγχο των ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων και να μπορούν με ευκολία να αναπροσαρμόζουν τις αντικειμενικές αξίες. Στα πλαίσια αυτά τους φορτώνουν με αρμοδιότητες όπως οι ηλεκτρονικές δηλώσεις, ο έλεγχος και η ακύρωση των πιστοποιητικών ΕΝΦΙΑ και κάθε άλλη λογίς αρμοδιότητα που οδηγεί σε μη πρόσληψη του αντίστοιχου προσωπικού στο Δημόσιο.

Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης 2008-2018, οδήγησε εκατοντάδες εργαζόμενους ή σε απολύσεις και αλλαγή κλάδου, ή σε πρόωρη συνταξιοδότηση, θέσεις εργασίας που δεν ανανεώθηκαν. Η απότομη αύξηση όμως της δουλειάς και όλου του πλαισίου, οδήγησε σε αυξημένη ζήτηση υπαλλήλων με εμπειρία, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας που να κατοχυρώνει ενιαίο μισθό και δικαιώματα. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας κυριαρχούν. Οι εργαζόμενοι καλούνται να διαπραγματευτούν μόνοι τους, ο καθένας ατομικά το μισθό που θα παίρνει και βέβαια από τη θέση του αδυνάτου.

Στις συνθήκες της εντατικοποίησης που βιώνουμε, ο νόμος Χατζηδάκη που προβλέπει τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, τις απλήρωτες υπερωρίες και τη χορήγηση ρεπό όταν η επιχείρηση δεν θα έχει ανάγκη τον εργαζόμενο, βρίσκουν εφαρμογή στον κλάδο μας.  Επίσης η διεύρυνση των επαγγελμάτων για τα οποία αίρεται η Κυριακάτικη αργία, δημιουργεί προϋποθέσεις γενικής κατάργησης της κατάκτησης αυτής.

Στον κλάδο απασχολούμαστε κυρίως γυναίκες, που είμαστε επιφορτισμένες και με το μεγάλωμα των παιδιών, το διάβασμά τους, τις εξωσχολικές δραστηριότητές τους, με τις οικιακές δουλειές, αλλά και με την φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών μας, αφού λείπουν παντελώς οι δομές πρόνοιας και αφού το σχολείο έχει μετατραπεί σε προθάλαμο για τα φροντιστήρια και σε παρκινγκ παιδιών. Η 10ωρη δουλειά θα αποδιοργανώσει εντελώς τον οικογενειακό προγραμματισμό, θα αποξενώσει τις οικογένειες μας, θα μας εξαντλήσει οικονομικά, βιολογικά και ψυχολογικά και το ρεπό που θα χορηγείται, αν χορηγείται τελικά… ουσιαστικά δεν θα φτάνει ούτε για να διεκπεραιωθούν μία σειρά από υποχρεώσεις που δεν θα μπορούν να γίνουν όταν θα γυρνάμε νύχτα στα σπίτια μας.  Τα λέμε αυτά γιατί το ζήτημα της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, θα το βρούμε μπροστά μας, είναι βέβαιο.

Οι απλήρωτες υπερωρίες δίνουν και παίρνουν. Στη μεγάλη πλειοψηφία οι συνάδελφοί μας δεν τις πληρώνονται ποτέ. Όπως δεν παίρνουν και το σύνολο των αδειών τους. Ιδίως στην Περιφέρεια. Να μην πω για τις άλλες άδειες (γονικές, ασθενείας, σπουδών και δεν συμμαζεύεται). Θα χορηγούν ρεπό; Όχι θα δουλεύουμε τζάμπα και θα το δένουν με το μανδύα του ντεμέκ «συνεργάτη». Μας θέλουν συνεργάτες στη δουλειά με μισθούς πείνας.

Και δείτε συνάδελφοι. Θα διαβάσω αυτούσια την αναφορά της Κανατάκη στην προσφυγή της στον Άρειο Πάγο, εναντίον ποιου πράγματος ουσιαστικά, της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας: «οι καταβαλλόμενες μικτές αποδοχές της αντιδίκου για παροχή εργασίας υπαλλήλου συμβολαιογραφείου, κατ’ αρχήν υπερβαίνουν κάθε έννοια του μέτρου όπως το αντιλαμβάνεται αυθόρμητα οποιοσδήποτε καλόπιστος παρατηρητής με στοιχειώδη γνώση των πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκαν μετά την κρίση που έπληξε την ελληνική οικονομία. Χαρακτηριστικά σημειώνω ότι υπερβαίνουν τις αποδοχές επίκουρου πανεπιστημιακού καθηγητή και πλησιάζουν τις αποδοχές γιατρού του ΕΣΥ.». Δεν συνεχίζω γιατί το κείμενο είναι εμετικό στο σύνολό του.

Όμως μία αρνητική για την συγκεκριμένη υπόθεση από τον Άρειο Πάγο θα σημαίνει ένα ακόμη χτύπημα στα δικαιώματα των εργαζομένων συνολικά. Θα ανοίξει το δρόμο σε κάθε εργοδότη να προσφεύγει στο Δικαστήριο για να μετατρέπει το μισθό των εργαζομένων του ανάλογα με τις εκάστοτε οικονομικές συνθήκες προς τα κάτω.

Η μόνη απάντηση σε κάθε Κανατάκη και σε κάθε Χατζηδάκη ή Μητσοτάκη είναι μία: Αδιάκοπος αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος των εργαζομένων στη δουλειά με δικαιώματα. Με αξιοπρεπείς μισθούς που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Για τους εργαζόμενους στα συμβολαιογραφεία, άσχετα από το αν είναι κερδοφόρα τα ίδια ή όχι, αν δεν είναι σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να απασχολούν προσωπικό, είναι σύγχρονη ανάγκη να υπάρχει συλλογική σύμβαση εργασίας, με εκείνους τους οικονομικούς αλλά και θεσμικούς όρους που να καλύπτουν την παρεχόμενη εργασία, την εξάντληση, την ευθύνη, την ψυχολογική κούραση αλλά και την ακρίβεια, την έλλειψη δομών υγείας και πρόνοιας. Και πώς να το κάνουμε ο μισθός δεν καθορίζεται μόνο με το τι παρέχω ως εργασία, αν απλά σηκώνω τηλέφωνα, ή αν γράφω συμβόλαια, ή αν κάνω μόνο εξωτερικές δουλειές, αλλά και με τις υπόλοιπες ανάγκες των εργαζομένων. Το ύψος των ενοικίων, το κόστος της μετακίνησης, της θέρμανσης και των άλλων αναγκών.

Γι’αυτό χτυπιούνται ανελέητα οι Σ.Σ.Ε. Γιατί θέλουν να έχουν εργαζόμενους με το μικρότερο οικονομικό κόστος, να τους δίνουν έναν μισθό πείνας, ίσα ίσα για να φυτοζωούν και να αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη τόσο όσο τους χρειάζεται. Η εντατικοποίηση, η μη πρόσληψη εργατικού δυναμικού, η αποφυγή του κόστους της συνεχούς εκπαίδευσης, είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Συνάδελφοι.

Είναι κοινή απαίτηση όλων και στις συζητήσεις που γίνονται παντού μεταξύ μας, εκφράζεται αυτό, να υπογραφεί ΣΣΕ. Δείτε όμως, τα έχουμε ξαναπεί. Την Τετάρτη το ΔΣ θα πάει στο Συμβολαιογραφικό Σύλλογο. Θα θέσουμε το ζήτημα.  Θα τονίσουμε τη σημασία του, θα χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι αν χρειαστεί. Φτάνει αυτό; Θα φοβηθούν; Θα το σκεφτούν μόνο και μόνο από το πόσο αποφασιστικά θα το θέσουμε εμείς το ζήτημα; ΟΧΙ και το λέω κατηγορηματικά. Αυτό που φοβίζει, αυτό που τρομάζει, αυτό που μετράει είναι η δική σας συμμετοχή. Η μαζική, η αποφασιστική δράση όλων των εργαζομένων.

Και μη μου πει κανείς ότι δεν γίνεται αυτό. Ότι κάποιοι πάντα θα είναι απών. Το κόκκινο ποτάμι των ντελιβεράδων της efood που κατέκλυσε το κέντρο της πόλης επί μέρες και η νίκη τους να μετατραπούν όλες οι συμβάσεις εργασίας σε αορίστου χρόνου, αποδεικνύουν το αντίθετο.  Η νίκη αυτή των συναδέλφων είναι μια νίκη που μας θυμίζει ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος. Ακόμη και οι αγώνες που δεν έχουν άμεσο αποτέλεσμα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση του αγώνα. Και εμείς έχουμε αγωνιστική παράδοση. Υπογράφαμε συμβάσεις επί πολλά χρόνια μέσω του ΟΜΕΔ, συμβάσεις που τις καταγγέλλανε οι εργοδότες, που μας σέρνανε στα δικαστήρια. Οι πιο παλιές θα το θυμάστε… ότι χάσανε τα λόγια τους κάτι Φαρδίδες και Σαρρήδες. Ότι ακόμα και ο πολυλαλαίστατος εκπρόσωπος της ΟΙΥΕ, κ. Βασιλόπουλος, μπροστά στην κατακραυγή των εργαζομένων, έχασε τη λαλιά του. Ξέρετε ποιος Βασιλόπουλος… αυτός που όταν τα σωματεία διαπραγματευόμασταν μόνοι μας τη σύμβαση με τους εργοδότες για αυξήσεις του 20%, μπούκαρε με το κομπιουτεράκι και είπε: τόσο επί τόσο τόσο… αύξηση 50 λεπτά στο μεροκάματο. Και της Μπιλίση της ξέφυγε από τη χαρά της… τώρα υπογράφουμε.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του Μαϊου και του Ιουνίου, οι τεράστιες συγκεντρώσεις των εργατικών σωματείων σε όλη τη χώρα, ο ενιαίος συντονισμένος αγώνας, ενάντια στο έκτρωμα του Χατζηδάκη, μπορεί να μην είχαν αποτέλεσμα την απόσυρση του νόμου, δημιούργησαν όμως τις προϋποθέσεις για να μην εφαρμοστεί.  Κουρέλιασαν το νόμο στη συνείδηση κάθε εργαζόμενου. Αποκάλυψαν το ταξικό περιεχόμενό του.

Και ο νόμος αυτός δεν πρέπει να εφαρμοστεί, όπως δεν έχουν εφαρμοστεί δεκάδες άλλοι νόμοι, με πρόσφατο παράδειγμα το νόμο για τις διαδηλώσεις. Τον έστειλαν στον κάλαθο των αχρήστων οι εργαζόμενοι. Κατά χιλιάδες βγαίνανε στους δρόμους, όταν ο νόμος έλεγε μέχρι 100 άτομα. Οργανωμένα απειθαρχήσαμε. Οργανωμένα και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, στείλαμε και πέρυσι και φέτος την Πρωτομαγιά το μήνυμα σε όλο τον κόσμο «Πληρώσαμε πολλά δεν θα πληρώσουμε κι άλλο».

Εκτός της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, ο νόμος αυτός αποτελεί ουσιαστικό χτύπημα στη δράση και την οργάνωση των εργαζομένων και των σωματείων τους. Το ηλεκτρονικό μητρώο, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τη λήψη απόφασης απεργίας, την εκλογή των οργάνων διοίκησης και των αντιπροσώπων στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις και τη ΓΣΕΕ, δείχνει τις προθέσεις κυβέρνησης και εργοδοτών να βάλουν στο γύψο το εργατικό κίνημα. Αποτελεί ανοιχτή παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των σωματείων, την πρόθεσή τους να ελέγξουν το κίνημα. Να μην ακούγεται ποτέ η φωνή των εργαζομένων, να μην υπάρχουν ανοιχτές διαδικασίες, όπως η σημερινή, να μην συζητάμε τα προβλήματά μας, τα αιτήματά μας. Να αποτρέψουν τους εργαζόμενους από την οργάνωσή τους.

Και εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής. Η ελπίδα ότι με την κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη, είναι αυταπάτη. Θα θυμίσουμε ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήρθε ο νόμος για την λήψη απόφασης για απεργία με το 50+1, ανοίγοντας το δρόμο στην τωρινή κυβέρνηση. Τότε η ΝΔ έλεγε ότι θα τον καταργήσει… όπως λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έλεγε και ότι θα καταργήσει με ένα άρθρο και ένα νόμο τα μνημόνια και έφερε κι άλλα χειρότερα. Μόνο η πάλη και ο αγώνας μας μπορεί να ανατρέψει, να αποτρέψει, να εμποδίσει, να φρενάρει, να αποσπά κατακτήσεις. Κανένας δεν θα μας χαρίζει τίποτα και δεν θα το κάνει γιατί υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν είναι τα δικά μας.

Ιδιαίτερα γι’αυτό το σημείο, η πρότασή μας στη ΓΣ είναι να μην εφαρμόσουμε το νόμο. Να μην δώσουμε το μητρώο των μελών μας στο κράτος και την εργοδοσία. Να μην γραφτούμε στο ΓΕΜΗΣΟΕ, να μην ανεβάσουμε οικονομικές καταστάσεις, ποιος πληρώνει και ποιος όχι συνδρομή. Αυτά τα ζητήματα αφορούν μόνο το σωματείο και υποχρέωση λογοδοσίας έχουμε μόνο στα μέλη μας και όχι στο κράτος. Να μην ευθυγραμμίσουμε το καταστατικό με το νόμο Χατζηδάκη. Και γι’αυτό θα πάρουμε σήμερα σχετική απόφαση.

Συνάδελφοι.

Το ΔΣ όλο το προηγούμενο διάστημα, με τις όποιες δυσκολίες, αδυναμίες και παραλείψεις, προσπάθησε να ενημερώσει τους συναδέλφους για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή, την εργασία, τα δικαιώματά τους. Βρέθηκε μπροστά στους αγώνες που αναπτύχθηκαν. Συντόνισε τη δράση του με άλλα σωματεία, ανταλλάσσοντας πείρα. Παρακολούθησε τις εξελίξεις. Έβαλε αιτήματα για την προστασία της υγείας των εργαζομένων τόσο στους χώρους δουλειάς, όσο και γενικότερα. Συμμετείχε στις οργανωμένες δράσεις για την προστασία της υγείας μας, την ενίσχυση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, την ασφαλή μετακίνηση, το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων. Πήρε ξεκάθαρη θέση ενάντια σε όλους τους αντεργατικούς νόμους, κάλεσε τους εργαζόμενους στον κλάδο στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις όλου του προηγούμενου διαστήματος.

Το επόμενο Δ.Σ. χρειάζεται καλύτερα να επεξεργαστεί την κατάσταση στον κλάδο και σχέδιο για να δυναμώσει η δράση μας, να οργανωθούν περισσότεροι εργαζόμενοι, να συμμετέχουν στη ζωή και τη δράση του, επικεντρώνοντας στα ζητήματα της υπογραφής Σ.Σ.Ε., των μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, τα ζητήματα της απλήρωτης εργασίας, της μαύρης εργασίας. Να καταγράψει καλύτερα την κατάσταση στον κλάδο, τις μορφές απασχόλησης. Να δουλέψει στην κατεύθυνση της ενότητας όλων των εργαζομένων άσχετα με τη μορφή απασχόλησης, ακόμη και αν χρειαστεί τροποποίηση του καταστατικού με διεύρυνση των εργαζομένων που μπορεί να απασχολούνται με διαφορετικές συμβάσεις εργασίας (δικηγόροι με μπλοκάκι, πάγιες αντιμισθίες κλπ). Να συνεχίσει την προσπάθεια συντονισμού με όποια σωματεία έχουν απομείνει στον κλάδο αλλά και με μεμονωμένους εργαζόμενους που θα μπουν μπροστά για να ξαναστηθούν τα σωματεία κυρίως στην Αθήνα και στην Πάτρα. Να αναπτύξει δράση ενάντια στο ηλεκτρονικό φακέλωμα. Να συμβάλλει στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων από άλλους κλάδους. Γι’ αυτό καταθέτουμε 5 Ψηφίσματα και σας καλούμε να τα εγκρίνετε.

Συνάδελφοι.

Το σίγουρο είναι ότι χρειάζονται θυσίες για να ζήσουμε καλύτερες μέρες. Η ερώτησή μας είναι αξίζει να θυσιάζουμε τη ζωή μας για να κερδίζουν πάντα οι λίγοι ή αξίζει να θυσιάζουμε τη ζωή μας στον αγώνα και με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σήμερα και να ανοίγουν το δρόμο για το αύριο. Την απάντηση έδωσε ο λαός στις φωτιές το καλοκαίρι… μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Την απάντηση έδωσαν εκατοντάδες εργατικά σωματεία στο γήπεδο του Σπόρτινγκ στην Αθήνα πριν δύο μέρες. Την απάντηση θα δώσουν εκατοντάδες σωματεία της πόλης μας την Τρίτη, 12/10, στις 19:00, στο μικρό Αμφιθέατρο, στο  Ισόγειο της Νομικής Σχολής, στην οποία προτείνουμε να συμμετέχουμε με σημερινή μας απόφαση.